മുറിവുണക്കുന്ന കണ്ണുനീർ

ഒരിക്കൽ ദുർവാസാവ് മുനി അമരാവതി സന്ദർശിച്ചു. അപ്പോൾ അവിടെ ഗംഭീരമായ ആഘോഷങ്ങൾ നടക്കുകയായിരുന്നു. തെരുവുകൾ അലങ്കരിക്കപ്പെടുകയും എല്ലായിടത്തും ഉത്സവാന്തരീക്ഷം നിറയുകയും ചെയ്തിരുന്നു. അദ്ദേഹം അടുത്തുനിന്ന നാരദനെ സമീപിച്ച് ചോദിച്ചു, 'നാരദരേ, എന്തിനാണീ ആഘോഷങ്ങൾ?'

നാരദൻ മറുപടി പറഞ്ഞു, 'ഇന്ന് പൗർണ്ണമിയാണ്. ഇന്ദ്രൻ  ദേവമാതാവായ  അദിതിയെ ആരാധിക്കുന്ന ദിവസം.'

ദുർവാസാവ് കൌതുകത്തോടെ എല്ലാം നിരീക്ഷിച്ചു. ദേവിയെ ആദരിക്കുന്നതിനായി അതീവ ശ്രദ്ധയോടെ വളരെയധികം തയ്യാറെടുപ്പുകൾ ചെയ്തിരുന്നു.  എന്നിരുന്നാലും, ദുർവാസാവിന് എന്തോ കുഴപ്പമുണ്ടെന്ന് തോന്നി. അദ്ദേഹം അദിതിയുടെ അന്ത:പുരത്തേക്ക് പോയി. പക്ഷേ ദ്വാരപാലകന്മാർ അദ്ദേഹത്തെ തടഞ്ഞു, 'ദേവമാതാവിന് സുഖമില്ല, ഇപ്പോൾ ആരെയും കാണാൻ അനുവദിക്കില്ല,' എന്ന് പറഞ്ഞു.

എന്നിരുന്നാലും, ദുർവാസാവ് അവരെ വകവെയ്ക്കാതെ ഉള്ളിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു. മുൻകോപിയല്ലേ, ദ്വാരപാലകന്മാരും പേടിച്ചു പിന്മാറി. അവിടെ അദ്ദേഹം അദിതി കിടക്കയിൽ  തളർന്ന് കിടക്കുന്നതായി കണ്ടു.

ദുർവാസാവ് ചോദിച്ചു, 'അമ്മേ, എന്താണ് പറ്റിയത്? അവിടുന്ന് രോഗങ്ങൾക്കൊക്കെ അതീതയല്ലേ? എന്താണ് സംഭവിച്ചത്?' 

വിങ്ങിയ ഹൃദയത്തോടെ അദിതി വിശദീകരിച്ചു, 'ഈ കഷ്ടപ്പാടൊക്കെ ഇന്ദ്രൻ കാരണമാണ്. സ്വർണ്ണത്തിന്‍റെയും സമ്പത്തിന്‍റെയും ആഡംബര പ്രദർശനങ്ങളുമായി അവൻ എന്നെ ആരാധിക്കുന്നു, പക്ഷേ ഇതെല്ലം വെറും പ്രദർശനം മാത്രമാണ്. അവൻ അർപ്പിക്കുന്ന ഓരോ സ്വർണ്ണപുഷ്പവും എന്‍റെ ശരീരത്തിലും ആത്മാവിലും മുറിവുകൾ ആണുണ്ടാക്കുന്നത്.

അദിതിയുടെ വാക്കുകൾ കേട്ട് വിഷമിച്ച ദുർവാസാവ് ചോദിച്ചു, 'അമ്മയെ സുഖപ്പെടുത്താൻ എന്താണ് ചെയ്യേണ്ടത്?'

അദിതി മറുപടി നൽകി, 'കാശിയിലെ വിശാലാക്ഷി ക്ഷേത്രത്തിൽ പോകൂ. അവിടെ, എന്നെ സുഖപ്പെടുത്താൻ ശക്തിയുള്ള ഒരാളുണ്ട്.'

ഉടനെ തന്നെ ദുർവാസാവ് കാശിയിലേക്ക് പുറപ്പെട്ടു. ക്ഷേത്രത്തിൽ എത്തി അദ്ദേഹം ദേവമാതാവിനെ സുഖപ്പെടുത്താൻ കഴിവുള്ള ആ സിദ്ധപുരുഷനെ തിരയാൻ തുടങ്ങി. അവിടെ ദേവീവിഗ്രഹത്തിന് മുന്നിലിരുന്ന് ഭക്തിപാരവശ്യത്താൽ ആനന്ദാശ്രുക്കൾ പൊഴിക്കുന്ന ഒരാൾ മാത്രമാണ് ഉണ്ടായിരുന്നത്.

ആശയക്കുഴപ്പത്തിലായ ദുർവാസാവ് അദിതിയുടെ പക്കലേക്ക് മടങ്ങി. തിരിച്ചെത്തിയപ്പോൾ അദിതി  സന്തോഷത്തോടെ നൃത്തം ചെയ്യുന്നത് അദ്ദേഹം കണ്ടു,

അദിതി മുനിയെ നോക്കി ചോദിച്ചു, 'എന്‍റെ ചികിത്സകനെ കണ്ടോ?'

ദുർവാസാവ് മറുപടി പറഞ്ഞു, 'എനിക്ക് ഒരു ചികിത്സകനേയും  കണ്ടെത്താനായില്ല, അമ്മേ. ഒരു മനുഷ്യൻ ദേവീവിഗ്രഹത്തിന്‍റെ മുന്നിലിരുന്ന് കരയുന്നത് മാത്രമാണ് ഞാൻ കണ്ടത്.'

'കരഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്ന ആ മനുഷ്യനാണ് യഥാർത്ഥത്തിൽ എന്‍റെ ചികിത്സകൻ. ശുദ്ധമായ സ്നേഹത്താൽ ചൊരിയപ്പെട്ട അവന്‍റെ കണ്ണുനീർ ഇന്ദ്രൻറെ നിരർത്ഥകമായ ആഡംബരങ്ങൾ വരുത്തിയ എല്ലാ മുറിവുകളും സുഖപ്പെടുത്തി', പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അദിതി പറഞ്ഞു.

ആ നിമിഷത്തിൽ ദുർവാസാവിന് ഒരു സത്യം മനസ്സിലായി. ദൈവങ്ങൾ സമ്പത്തോ ആഡംബരങ്ങളോ കൊണ്ട് തൃപ്തിപ്പെടുന്നില്ല. യഥാർത്ഥ സ്നേഹവും ഭക്തിയുമാണ് അവരെ പ്രസന്നരാക്കുന്നത്. ഒരു യഥാർത്ഥ ഭക്തന്‍റെ കണ്ണുനീർ പോലെയുള്ള ആത്മാർത്ഥമായ വികാരങ്ങൾക്ക് മാത്രമേ ദൈവങ്ങളെ പ്രീതിപ്പെടുത്താൻ കഴിയൂ.

Ramaswamy Sastry and Vighnesh Ghanapaathi