பக்தியின் சக்தி: ஐதரேயனின் கதை

ஹரித மகரிஷியின் வம்சத்தில் ஒரு ரிஷி இருந்தார். அவரது பெயர் மாண்டூகி. அவரது மனைவி இதரா. ஹரிதர் ஒரு பெரிய பக்தர். இவருடைய பரம்பரையைச் சேர்ந்த இந்த தம்பதிகளும் பெரிய பக்தர்களாக ஆனார்கள். அவர்கள் எளிமையான, உன்னதமான மற்றும் நல்லொழுக்கமுள்ள வாழ்க்கையை வாழ்ந்துவந்தார்கள்.

அவர்களின் வாழ்க்கையில் ஒரே ஒரு குறைபாடு இருந்தத. அவர்களுக்கு குழந்தை இல்லை. மாண்டூகி ஒரு குழந்தையைப் பெற்றெடுக்க தீவிர தவங்களைக் கடைப்பிடிக்கத் தொடங்கினார். அவர்களுக்கு விரைவில் ஆண் குழந்தை பாக்கியம் கிடைத்தது. குந்தியின் மகன் எப்படி கௌந்தேயன் என்று அழைக்கப்படுகிறாரோ, அதே போல இதராவின் மகனுக்கு ஐதரேயன் என்று பெயர் சூட்டப்பட்டது. அவர் ஒரு அதிசயமாக மாறினார்.

மற்ற குழந்தைகள் முதலில் அம்மா என்று சொல்லும் போது இந்த பையனின் வாயிலிருந்து முதலில் வந்தது ‘வாசுதேவா’. ஆனால், எட்டு வயது வரை அவர் சொல்லும் ஒரே வார்த்தை அதுதான். விழித்திருக்கும் போதெல்லாம், 'வாசுதேவா, வாசுதேவா' என்று சொல்லிக்கொண்டே இருந்தார்.

அது இயந்திர மந்திரம் அல்ல என்பதை நீங்கள் கண்டுபிடிக்கலாம்; அவர் அதை அனுபவித்துக்கொண்டிருந்தார். அவன் முகத்தில் பிரகாசம் தெரிந்தது. பகல் நேரத்தின் பெரும்பகுதியை அருகில் உள்ள கிருஷ்ணர் கோவிலில் கழிப்பார். இந்த அதிசய குழந்தையை அனைவரும் பாராட்டினர். ஆனால் மாண்டூகி கவலைப்பட்டார். அவர் ஐதரேயரின் உபநயனம் செய்து அவருக்கு வேதம் கற்பிக்க முயன்றார்.

ஆனால் இந்த சிறுவனான ஐதரேயர் தன் தந்தை சொல்வதை திரும்ப திரும்ப சொல்ல மாட்டார். குருவுக்குப் பிறகு திரும்பத் திரும்ப வேதம் கற்றுக் கொள்ளப்படும். ஆனால் ஐதரேயர் 'வாசுதேவா, வாசுதேவா' என்றுதான் சொல்வார். தந்தை நினைத்தார், 'இந்தப் பையனுக்கு ஏதோ பிரச்சனை இருக்கிறது. இவனுக்கு ஓரளவு கற்றல் குறைபாடு உள்ளது.'

அறிவின் பரம்பரை தொடர வேண்டும். எனவே மாண்டூகி மீண்டும் திருமணம் செய்து கொள்ள முடிவு செய்தார். அந்த திருமணத்தில் பல மகன்கள் பிறந்தனர். அவர்கள் அனைவரும் பின்னர் மிகவும் கற்றறிந்தனர்.

ஆனால் மெல்ல மெல்ல ஐதரேயனையும் அவரது தாயாரையும் ஓரங்கட்டத் தொடங்கினர். அவள் அடிக்கடி அவமதிக்கப்பட்டாள். ஒரு நாள், அத்தகைய ஒரு அத்தியாயத்திற்குப் பிறகு, அவள் சுற்றிப் பார்த்தாள். வழக்கம் போல் அந்த ஐதரேயன் கோவிலில் வாசுதேவா, வாசுதேவா என்று கோஷமிட்டபடி இருந்தார். தாயார் அவனிடம் சென்று அழ ஆரம்பித்தாள்.

'உனக்கும் எனக்கும் என்ன செய்தாய் என்று பார்.'

பையன் முதல் முறையாக பேசினான். 'அம்மா, ஏன் கலங்குகிறாய்? நீ ஏன் உலகத்துடன் இணைந்திருக்கிறாய்? இதெல்லாம் அர்த்தமற்றது. புகழோ, அவமானமோ முக்கியமில்லை.'

அவள் அழுது கொண்டே இருந்தாள்.

'அம்மா, கவலைப்படாதே. நீ விரும்பினால், நீ ஆசைப்படும் நிலைக்கு நான் உன்னை அழைத்துச் செல்வேன்.'

இந்த நேரத்தில், பகவான் அவர்கள் எதிரில் சிலையிலிருந்து வெளியே தோன்றினார். அவர்கள் பிரமிப்பில் ஆழ்ந்தனர். பகவான், 'கோடி தீர்த்தம், ராமேஸ்வரம் போ. அங்கே ஹரிமேதா என்றவர் பெரிய யாகம் நடத்துகிறார். நீங்கள் இருவரும் அங்கே போங்கள்.'

தன் மகன் உண்மையில் எவ்வளவு சக்தி வாய்ந்தவனாக இருந்தான் என்பதை கண்டு இதரா பிரமித்தாள்.

பகவானின் அறிவுறுத்தலின்படி இருவரும் ஹரிமேதாவின் யாகவேதிக்குச் சென்றனர்.

யாகவேதியை அடைந்ததும் ஐதரேயர் வேதத்தை உரக்கச் சொன்னார்.

ஹரிமேதாவும் மற்ற அறிஞர்களும் இதைக் கேட்டபோது, ​​​​இவர் சாதாரண பையன் இல்லை என்பதை உணர்ந்தனர். அவருக்கு உயர் இருக்கை கொடுத்து மரியாதை செய்தனர். பின்னர், அனைவருக்கும் முன்பாக, ஐதரேயர் அனைவருக்கும் தெரிந்த வேதத்தின் பகுதிகளையும், இதுவரை யாரும் கேட்காத வேதத்தின் பகுதிகளையும் உச்சரித்தார்.

நினைவில் கொள்ளுங்கள், அவர் வழக்கமான வழியில் எதையும் கற்றுக்கொள்ளவில்லை. இது பகவானின் ஆசீர்வாதம்.

ஹரிமேதா தனது மகளின் கையை அவருக்குத் திருமணம் செய்து வைத்தார். ஐதரேயர் ஐதரேய பிராமணத்தின் ரிஷி ஆனார். இது ரிக்வேதத்தின் யாகப்பகுதி ஆகும்.

பாடங்கள்

பக்தியின் சக்தி: வாசுதேவரின் மீது ஐதரேயரின் ஆழ்ந்த அன்பு, பக்தி எவ்வளவு சக்தி வாய்ந்தது என்பதைக் காட்டுகிறது. எப்பொழுதும் கடவுளின் நாமத்தை உச்சரிப்பதன் மூலம், அவர் தெய்வீக ஆசீர்வாதங்களைப் பெற்றார். உண்மையான பக்தி அற்புதங்களைக் கொண்டு வரும்.

பற்றின்மை: இதரா வருத்தப்பட்டபோது, ​​​​ஐதரேயர் அவளிடம் பாராட்டு அல்லது அவமானங்களைப் பற்றி கவலைப்பட வேண்டாம் என்று சொன்னார். உலக விஷயங்களில் பற்று கொள்ள வேண்டாம் என்று இது நமக்குக் கற்பிக்கிறது. ஏனெனில் அது வலியை மட்டுமே தரும். உயர்ந்த நோக்கத்தில் கவனம் செலுத்துவது அமைதியைத் தரும்.

தெய்வீகத் திட்டம்: ஐதரேயருக்கு பாரம்பரியக் கல்வி இல்லாவிட்டாலும், கடவுளால் வழங்கப்பட்ட சிறப்பு அறிவு இருந்தது. ஒவ்வொருவருக்கும் தனித்துவமான நோக்கம் இருப்பதை இது காட்டுகிறது. மேலும் நமக்கான தெய்வீகத் திட்டத்தில் நாம் நம்பிக்கை வைக்க வேண்டும் என்று போதிக்கிறது.

Ramaswamy Sastry and Vighnesh Ghanapaathi